Ölüyorum.

Bu Defa sahiden ölüyorum.

istikbal misin yasıma?

Boz Atlı Hızır gibi nihayet nefesime yetişecek misin?

Ucunda ölüm Mevcut Heves Ali’m, ucunda elbette ölüm Mevcut.

Gelmeyeceksen, elini nihayet Defa omzuma koymayacak, alnımı öpüp yolculamayacaksan, bağışlanma dilemeyeceksen; ismini aldığın Ali hakkına söyle bari: Sahiden sevdin mi beni?

Kederli sözlerin, kurumuş gözlerin, tozlu yolların, saklanan mendillerin, içli kıpırdanmaların misafiri, cenazelerin duacısı, hikâyelerin sırdaşı… Dünya ölümlü, gün akşamlı… nihayet Ağıtçı, Heves Ali’yi arıyor. Evlerde, sokaklarda, dere boylarında, raylarda, uzayıp giden bozkırda… Heveeeessss diyerek susuyor. Bana hikâyeni anlat, ağıdını yakacağım.

Ucunda Ölüm Mevcut, yarım yüzyıl süren bir sevi hikâyesi. Yalpalayan, şehirden şehire gezinen, derman arayan, sayıklayan, hatırlayan, Düş çağıran ince bir ah!

Kemal Varol, maharetle memleketi anlatıyor, güneşin içinde doğup battığı bir roman anlatıyor. Masalsı, gürül gürül, ölmeye yatan.